Όλη η Αθήνα επί είκοσι μέρες θαύμαζε το γεγονός. Εικονογράφηση Γιάννη Αντωνόπουλου.
Γράφει ο Θόδωρος Κυριακίδης
Η «Επικοινωνία» δημοσιεύει κατ΄ αποκλειστικότητα, απόσπασμα από το βιβλίο του 93χρονου πλέον, αντιστασιακού, ΕΠΟΝίτη Θόδωρου Κυριακίδη με τίτλο «Ο Βύρωνας στη δίνη του 20ου αιώνα». Η έκδοση του βιβλίου, που επιμελείται ο Απόστολος Κοκόλιας, καθυστέρησε λόγω κορωνοϊού και αναμένεται να κυκλοφορήσει τον Οκτώβριο.
Θα περιγράφω εδώ ένα από τα δυσκολότερα έργα, εγχείρημα θα έλεγα που έκαναν τα παιδιά της Ε.Π.Ο.Ν. Ήταν μια επιχείρηση που για πολλούς φάνταξε όνειρο άπιαστο. Μερικοί πρόβαλαν σαν δικαιολογία το σκοτάδι, που δεν έπρεπε να υπάρχει ίχνος φωτός. Αυτό που θεωρήθηκε ως ακατόρθωτο λόγω συνθηκών και εδαφικών ανωμαλιών, ολοκληρώθηκε και επί είκοσι μέρες τα τρία γράμμα του Ε.Α.Μ. κοσμούσαν την πλαγιά του Υμηττού. Για τους αγωνιστές της Ε.Π.Ο.Ν. που πίστευαν με πάθος στον αγώνα, ήταν όλα δυνατά. Το έργο είχε καλή προετοιμασία.
Πριν από μέρες συνεργείο από Επονίτες είχε ανέβει στο βουνό για να διαμορφώσει την περιοχή κατά το δυνατό. Έγινε η οριοθέτηση του χώρου και το βράδυ της εκτέλεσης του έργου το συνεργείο που γνώριζε τον χώρο, ανέλαβε το ασβέστωμα.
Εμείς οι υπόλοιποι είμαστε δύο συνεργεία. Το ένα για τον ασβέστη και το άλλο για τα νερά.
Για να καταλάβει ο σημερινός αναγνώστης γιατί το χαρακτηρίζω σαν δύσκολο κατόρθωμα, πρέπει να εξηγήσω ότι ο χώρος ήταν εξαιρετικά ανώμαλος και χρειαζόταν δύσκολη διαμόρφωση. Αυτά τα τεράστια γράμματα που έπρεπε να φαίνονται από όλη την Αθήνα, απαιτούσαν πολύ υλικό. Τα σπίτια τότε ήταν χαμηλά και η δόμηση αραιή, η ορατότητα ήταν εφικτή από μεγάλη απόσταση. Το μήκος των γραμμάτων ήταν περίπου πενήντα μέτρα και το πάχος ανάλογο. Το ράντισμα των γραμμάτων απαιτούσε μεγάλη ποσότητα ασβέστη, που γινόταν με μάτσα από θυμάρι. Η όλη δυσκολία μας ήταν στην μεγάλη ποσότητα του υλικού που μας χρειαζόταν. Κάναμε πολλά δρομολόγια, για να τροφοδοτούμε το έργο. Όταν έπεσε το βαθύ σκοτάδι εμείς τα δύο συνεργεία με ταχύτητα και τόλμη κουβαλούσαμε το νερό και τον ασβέστη μέσα στα σκοτάδια και τα κακοτράχαλα του βουνού. Κάναμε τα πολύ δύσκολα δρομολόγια.
Τα μεγάλα αυτά γράμματα απαιτούσαν πολύ ασβέστωμα και η τροφοδοσία τους κράτησε μέχρι το ξημέρωμα. Βιαζόμαστε να τελειώσουμε πριν φωτίσει η μέρα. Έπρεπε να τα μαζέψουμε και να κατεβούμε από το βουνό γιατί υπήρχε κίνδυνος να μας μπλοκάρουν. Καταφέραμε πριν φέξει, με πειθαρχία, με συντονισμένες ενέργειες να ολοκληρώσουμε ένα πολύ μεγάλο και εντυπωσιακό έργο. Όλοι μαζί εργαστήκαμε σαν στρατός από μυρμήγκια για να πετύχουμε ένα από τα δυσκολότερα έργα της περιόδου. Αποδείξαμε με τη δράση μας στο λαό και την κοινωνία ότι με πίστη στις δυνατότητες μας σαν αγωνιστές μπορούμε να πετύχουμε δύσκολους στόχους.
Όλη η Αθήνα επί είκοσι μέρες θαύμαζε το γεγονός. Και ένα απομεσήμερο οι γερμανοί μάζεψαν από τα καφενεία της Καισαριανής καμιά ογδονταριά άτομα και χάλασαν τα γράμματα. Επί μέρες οι Αθηναίοι σχολίαζαν το θέμα, ήταν κάτι που έδινε μηνύματα ελπίδας και τόνωνε το ηθικό του λαού. Η εντύπωση του κόσμου ήταν ότι τόσο δύσκολες αποστολές και μάλιστα με συνθήκες άγριας τρομοκρατίας είναι εξαιρετικά δύσκολες.
Το «ποδήλατο του Αγώνα» που χρησιμοποιούσε στο πλαίσιο της αντιστασιακής του δράσης ο δεκαεξάχρονος Θόδωρος Κυριακίδης (1943).
