«Η πόλη μας έχει τοπόσημα για ένα τουρίστα όσο και αν φαίνεται απίστευτο»
«Γέννημα-θρέμμα: αυτός που γεννήθηκε και μεγάλωσε σε ένα συγκεκριμένο τόπο ή έχει διαμορφωθεί ως προσωπικότητα σε ένα συγκεκριμένο περιβάλλον». Η ερμηνεία της λαϊκής έκφρασης ταιριάζει απόλυτα στη σχέση του ηθοποιού και σκηνοθέτη Ρένου Χαραλαμπίδη με τον Ζωγράφου. Στην συνοικία μας έζησε τα πρώτα του χρόνια και έπαιξε ως παιδί στις αλάνες. Τελείωσε το δημοτικό στις αίθουσες του 9ου Δημοτικού Σχολείου στην οδό Κρίνων και συνέχισε στο 1ο Λύκειο στον ίδιο δρόμο. Άρχισε να αποκτά κριτήρια η αντίληψη του για την 7η τέχνη στον κινηματογράφο «Αλέκα». Ενώ οι ζυμώσεις με τις παρέες στα χρόνια της εφηβείας έγιναν σε πλατείες όπως της Γαρδένιας. Ο Ρένος Χαραλαμπίδης στη συνέχεια πέρασε τα σύνορα του Δήμου. Μας έδωσε ταινίες που συγκαταλέγονται σε κάθε λίστα ξεχωριστών έργων του Ελληνικού Κινηματογράφου. Αλλά και ερμηνείες που τον καθιέρωσαν στη συνείδηση μας. Όμως δεν ξέχασε ποτέ τη ρίζα του. Σήμερα μετά από ένα μεγάλο κύκλο ζωής με φωτεινούς σταθμούς η μόνιμη κατοικία του βρίσκεται στο Ζωγράφου. Ο Ρένος Χαραλαμπίδης μίλησε στην «Επικοινωνία» για την ιδιαίτερη σχέση του με τον Δήμο μας και θυμήθηκε νοσταλγικές στιγμές.
Κύριε Χαραλαμπίδη είστε γέννημα-θρέμμα ζωγραφιώτης;
Ναι, γεννήθηκα στο μαιευτήριο Έλενα και αμέσως με πήγανε στο σπίτι, που βρίσκεται στο νούμερο 1 της οδού Σμύρνης. Πρόκειται για μία πολυκατοικία 150 διαμερισμάτων, ένα διαμάντι της αρχιτεκτονικής, κατασκευασμένο στα τέλη της δεκαετίας του 1960, που τα σχέδια του υπέγραψαν οι αρχιτέκτονες που κατασκεύασαν τον Πύργο Αθηνών.
Σε ποια σχολεία φοιτήσατε ως μαθητής;
Πήγα δημοτικό σχολείο στο 9ο στο νεκροταφείο Ζωγράφου και στο 1ο Λύκειο Ζωγράφου.
Πως ήταν η αίσθηση να μεγαλώνει στο Ζωγράφου ένα παιδί εκείνη την εποχή;
Ήταν «ευλογία». Τη δεκαετία του 1970 στην περιοχή υπήρχε μία μίξη πολλών επιρροών, δηλαδή υπήρχαν στο Ζωγράφου άνθρωποι όλων των κοινωνικών τάξεων σε αρμονική συνύπαρξη. Είχαμε και την τύχη να υπάρχουν φοιτητές κυρίως Κύπριοι γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι του Ζωγράφου ήταν η πόλη των Κυπρίων. Επίσης φιλοξένησε τους πρώτους πολιτικούς πρόσφυγες από την Αίγυπτο. Έτσι λοιπόν από πολύ μικρός άρχισα να έρχομαι σε επαφή με διαφορετικές κουλτούρες. Του Ζωγράφου εκείνη την εποχή είχε πάρα πολλή ζωή. Θυμάμαι την πλατεία Γαρδένιας σε μεγάλη ακμή. Ήταν και είναι μία ανοικτή γειτονιά που είχε την πολυτέλεια του κοσμοπολιτισμού.
Έπαιξε κάποιο ρόλο στην διαμόρφωση της καλλιτεχνικής σας πλευράς η περιοχή; Και αν ναι ποια συγκεκριμένα βιώματα;
Βασικό ρόλο σε αυτό είχε ο κινηματογράφος «Αλέκα». Η πρώτη ταινία που είδα νομίζω ήταν ο «Κλέφτης της Βαγδάτης», ένα παραμύθι με τους ήρωες να πετούν πάνω σε ιπτάμενα χαλιά. Η «Αλέκα» είχε εξαιρετικό ρεπερτόριο και ήταν και κοντά στο σπίτι μου, είχα ταυτίσει την αίθουσα με την τέχνη του κινηματογράφου.
Ωραίες αναμνήσεις έχω και από τον θερινό. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τον Σεπτέμβριο που έπαιζε πάντα μια παλιά κόπια της ταινίας «Ο Καλός, ο Κακός και ο Άσχημος». Τα ξεθωριασμένα από τις προβολές χρώματα και ο ισχνός υποτιτλισμός σε πολυτονικό συνηγορούσε σε κάτι απολαυστικό.
Επίσης θυμάμαι ότι στο θέατρο του Δημήτρη Ποταμίτη είδα για πρώτη φορά παιδική παράσταση, ήταν ένα παραμύθι με ήρωα έναν πιγκουίνο. Με μάγεψε ότι έδιναν την αίσθηση του υγρού στοιχείου με την κίνηση ενός πανιού.
Εκείνη την εποχή είχε ένα μεγάλο απόηχο και το περιβόητο live του Πουλικάκου στο γήπεδο του μπάσκετ. Το πρόλαβα ως παιδί.
Αν ερχόταν κάποιος φίλος σας στου Ζωγράφου σε ποια σημεία θα τον ξεναγούσατε;
Πραγματικά η πόλη έχει υλικό για ένα τουρίστα όσο και να φαίνεται απίστευτο, όπως την Βίλα Κοτοπούλη, σπάνιας αρχιτεκτονικής και θεατρικού ενδιαφέροντος στην οποία έζησε η περιβόητη Μαρίκα Κοτοπούλη. Θα ήθελα να υπήρχε η προτομή της σπουδαίας ηθοποιού στο πάρκο που είναι απέναντι από την Βίλα. Επίσης η Βίλα Ζωγράφου και όλες γενικά οι βίλες που έχουν θέση στην ιστορία της Ελλάδας και της Αθήνας. Ακόμα, το παράρτημα του Μουσείο Μπενάκη αφιερωμένο στον γλύπτη Γιάννη Παππά και το μουσείο του ζωγράφου Γιώργου Γουναρόπουλου. Οι πολυκατοικίες του ΙΚΑ που είναι ένα διαμάντι της αρχιτεκτονικής του 1960. Αλλά και πολλές πρωτοποριακές πολυκατοικίες του 1950-1960 στο παλιό τμήμα του Δήμου. Θέλω να σημειώσω επειδή του Ζωγράφου είναι σε ανηφόρα οι ταράτσες έχουν εξαιρετική θέα, από τη Γαρδένια και μετά. Πρέπει όλοι οι Ζωγραφιώτες να ανεβαίνουμε στις ταράτσες μας. Επίσης ο Δήμος έχει ένα κομμάτι από το βουνό, αγγίζει το δάσος. Και είναι πλέον κοντά στη θάλασσα χάρη στον περιφερειακό και την Αττική οδό. Είναι μία γειτονιά πραγματικά απολαυστική να ζεις.
Φύγατε πότε από την περιοχή;
Έφυγα για μία δεκαετία που έμεινα στην Πλάκα και ύστερα ξαναγύρισα.
Οπότε ξαναζείτε τη πόλη στη καθημερινότητα της;
Ναι, την ξαναζώ και την απολαμβάνω.
Πιστεύετε ότι υπάρχουν κάποια πράγματα που θα μπορούσαν να αναδείξουν περισσότερο τη γειτονιά;
Ναι και να σας πω και ένα παράδειγμα, τα μικρά δρομάκια όπως η Χερσικράτους που δεν έχουν καμία πρακτική αξία. Αυτά μπορούν να γίνουν πεζόδρομοι στους οποίος θα διέρχονται τα αυτοκίνητα μόνο για στάθμευση και αυτοί οι μικροί «άχρηστοι» δρόμοι να αποκτήσουν άλλη όψη πιο φιλική προς τους κατοίκους.
Αγαπημένο στέκι αυτό το διάστημα στο Ζωγράφου;
Μου αρέσει να κάθομαι στη πλατεία του Αγίου Θεράποντος, που βρίσκεται και η εκκλησία που βαπτίστηκα.
Επειδή αγαπάτε την περιοχή, σας έχει περάσει ποτέ η σκέψη να εμπλακείτε με την τοπική αυτοδιοίκηση;
Ειλικρινά δεν το έχω σκεφτεί ποτέ. Μπορώ όμως να προσφέρω σε ιδέες και συμβουλές.
Η επόμενη καλλιτεχνική σεζόν που σας βρίσκει;
Στη τηλεοπτική συχνότητα της ΕΤ1. Συμμετέχω και στο δεύτερο κύκλο της σειράς τα «Καλύτερα μας Χρόνια».
