Γράφει η Σοφία Τριανταφυλλοπούλου
Association of European Journalists (AEJ)
Με την Καίτη Γκρέυ.
«Μπορεί να μας γέννησαν της Κρήτης πατεράδες, αλλά την φαμίλια μας την αγκάλιασαν και την ανάθρεψαν τα χώματα της Καισαριανής. Εκεί αναπαύονται η γιαγιά η μάνα και ο πατέρας μας…» λέει συγκινημένος ο γιος της Ουρανίας, Στυλιανός Λιανδράκης, που γεννήθηκε στο Ηράκλειο της Κρήτης αλλά από 7 μηνών μεγάλωσε στην Καισαριανή που τόσο αγαπάει και αναφέρει στα τραγούδια του: «όμορφη Καισαριανή, γλυκιά προσφυγοπούλα μου, μου ‘χεις κλέψει το μυαλό, μαζί με την καρδούλα μου”…».
«Μ’ ‘εστελνε η μάνα μου στο σχολείο» διηγείται ο Στέλιος «κι εγώ έκρυβα την σάκα μου απέναντι από το νοσοκομείο του Συγγρού, (εκεί που σήμερα είναι σήμερα το ξενοδοχείο CARAVEL), σ΄ένα χωράφι γεμάτο τσουκνίδες ίσαμε εκεί πάνω, έπαιρνα την κιθαρίτσα μου που την είχα κρυμμένη μέσα σε μια σακούλα, και βουρ! για τον Αϊ Χαράλαμπο, στα πεύκα στα Ιλίσια.
Εκεί, θα σκάλιζα τα βασανάκια της ψυχής μου, παρέα με την κιθαρίτσα μου. Μου την είχε δώσει ο κυρ-Μάνος ο μαραγκός, όταν είχε έρθει για μια επισκευή στο σπίτι μας και με είδε να βαράω μια αυτοσχέδια κιθάρα από έναν παλιοτενεκέ, μια τάβλα και πετονιές. Με λυπήθηκε λοιπόν, και μου χάρισε μια κιθάρα που την είχε κρεμασμένη στο μαραγκούδικο, αμανάτι από έναν πελάτη του. Κι από τότε η μεγάλη μου αγάπη ήταν αυτή η κιθαρίτσα, γι αυτή ζούσα, γι αυτήν ανέπνεα! Κάθε πρωί την έβγαζα από την κρυψώνα και κάθε μεσημέρι την ξανάβαζα στο ίδιο μέρος και με χίλιες προφυλάξεις, ξανάπαιρνα τα βιβλία μου και γύριζα σπίτι! Κύριος!!!! Μέχρι που ο δάσκαλός μου ο κ. Κρητικός ειδοποίησε την μάνα μου πως είχα βδομάδες να φανώ στο σχολείο… Εκείνο το μεσημέρι λοιπόν που γύρισα, έφαγα το ξύλο της χρονιάς μου! Ο δε δάσκαλος μου δεν με ξαναφώναξε με το όνομα μου, με αποκαλούσε κομήτη».
Η περίπτωση του μουσικού και τραγουδιστή Στέλιου Λιανδράκη και η καλλιτεχνική του πορεία μας δείχνει πόσο μπορούν τα καλλιτεχνικά κυκλώματα και οι εταιρίες να επηρεάζουν, ώστε να ανεβάζουν ”ψάρια” και να κατεβάζουν καλλιτέχνες με ταλέντο.
Οι παλιοί Καισαριανιώτες σίγουρα τον γνωρίζουν. Τέλη της δεκατίας του ’60, αρχές ’70 ήταν ο Jimmy Hendrix των Αθηνών. Γι αυτό και όλοι στην Καισαριανή τον φώναζαν Jimmy!
Σπούδασε μουσική σε παράρτημα του Eθνικού Ωδείου Αθηνών και είναι πτυχιούχος παραδοσιακών και λαϊκών οργάνων του Πινδάρειου Ωδείου με τον βαθμό άριστα παμψηφεί.
Ως μουσικός και ως τραγουδιστής έχει συνεργαστεί με αρκετούς τραγουδιστές αλλά και με μουσικούς όπως: Κώστα Ρούκουνα, Άννα Χρυσάφη, Μπαγιαντέρα, Ιωάννα Γεωργακοπούλου, Οδυσσέα Μοσχονά, Γιάννη Κυριαζή, Ρία Νόρμα, Πάνο Γαβαλά, Ρία Κούρτη, Ιορδάνη Τσομίδη, Θύμιο Στουραϊτη, Χρήστο Νικολόπουλο, Γιάννη Καραλή, Νατάσα Γερασιμίδου, Τάκη Μπουγά, Αντώνη Ανδρικάκη, κ.α.
Ο Στέλιος Λιανδράκης σε συναυλία με τον Γιάννη Δέδε, τον Δημήτρη Μπαγιαντερα και τον Νίκο Οικονόμου.
Εχει προσωπική δισκογραφική δουλειά σαν συνθέτης και σαν τραγουδιστής, με την συμμετοχή του Γιάννη Καραλή με τρία τραγούδια. Στον δίσκο του Πάνου Τζαβέλα “Θρήνοι και Αναστάσιμα” που τραγουδάει η Καίτη Γκρέυ, συμμετέχει παίζοντας με τον Χρήστο Νικολόπουλο μπουζούκι. Επίσης έχει κάνει αρκετές παραγωγές όπως “Ναργιλέδες και μπουζούκια”, “Τραγούδια και σόλο, πενιές και ερμηνείες” με τον Θύμιο Στουραϊτη και “Πήρα του Μάρκου χρώματα”
Όπως γράφει ο συγγραφέας, ερευνητής μουσικολόγος & μελετητής του ρεμπέτικου, Νέαρχος Γεωργιάδης: «…ο ΣΤΕΛΙΟΣ ΛΙΑΝΔΡΑΚΗΣ έφερε στην επιφάνεια δύο τραγούδια του Μάρκου Βαμβακάρη που δεν μπόρεσε ο ίδιος ο Μάρκος να τα δισκογραφήσει στον καιρό τους. Το πρώτο εξαιτίας της εγκληματικής αδιαφορίας των δισκογραφικών εταιρειών και το δεύτερο εξαιτίας της λογοκρισίας και του τολμηρού του περιεχομένου.
Το πρώτο, με τίτλο “Σαν κλείσουνε τα μάτια μου” εκτελέστηκε, ενορχηστρώθηκε και ηχογραφήθηκε από τον Στελιανό Λιανδράκη, 45 χρόνια μετά την δημιουργία του και το δεύτερο με τίτλο “Θέλω να γίνω ισχυρός” 75 ολόκληρα χρόνια μετά την δημιουργία του. Δύο τραγούδια συγκλονιστικά σαν να τα τραγούδησε και να τα δισκογράφησε ο ίδιος ο Μάρκος με δική του ευθύνη. Πώς συνέβη αυτό; Ο Στελιανός Λιανδράκης είναι ένας τραγουδοποιός ο οποίος λες και επικοινωνεί με τους συνθέτες και τραγουδιστές όπως ο Μάρκος, ο Τσιτσάνης, ο Χιώτης, ο Καζαντζίδης και μεταφέρει στη δισκογραφία αυτά που θα έγραφαν αν ζούσαν σήμερα. Το σπουδαίο όμως είναι ότι τα δυο τραγούδια του Μάρκου ήταν αδισκογράφητα και ακυκλοφόρητα ως τώρα. Ο Στελιανός Λιανδράκης είναι ένας από τους τελευταίους των Μοϊκανών του λαϊκού τραγουδιού. Έχοντας στούντιο ηχογραφήσεων και την μικρή του δισκογραφική εταιρεία Rania Records δουλεύοντας σιωπηλά δημιουργεί ελπίδες ότι θα βρεθούν και άλλοι να συνεχίσουν αυτή την διαδρομή».
Κλείνοντας το άρθρο – αφιέρωμα στην οικογένεια Λιανδράκη, θα ήθελα να πως ούτε η Ουρανία, ούτε και ο Στέλιος έγιναν πλούσιοι και διάσημοι, για ένα πολύ απλό λόγο: Μάνα και γιος, αγνόησαν, περιφρόνησαν τη μεγάλη ζωή και δεν πούλησαν τον εαυτό τους.
