Μπορεί ένας άνθρωπος με αναπηρία να ζήσει στην Αθήνα; Ανάπηρη πόλη

0Shares

Σχολιασμός από το απόσπασμα της εκπομπής το Κουτί της Πανδώρας – Ανάπηρη πόλη (2011-06-02), ο δήμαρχος Γιώργος Καμίνης και ένα αναπηρικό καροτσάκι.

Το βίντεο που είδαμε παραπάνω αναφέρεται  σε ένα γνωστό πρόβλημα της Αθήνας και γενικότερα της Ελλάδας στον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουμε τα άτομα με κινητικά προβλήματα . Οι ενδείξεις του πειράματος των δύο αυτών να επιχειρήσουν δηλαδή να περπατήσουν σε μία πόλη με ένα αναπηρικό καροτσάκι ήταν ντροπιαστικές . Δεν υπήρχε καμία υποδομή για τα άτομα που είναι σε αναπηρικό καροτσάκι εφόσον υπήρχαν εμπόδια , δέντρα πάνω στο πεζοδρόμιο , παρκαρισμένα αμάξια , σκαλοπάτια πολυκατοικίας , γκαράζ κ.α . Αυτή είναι η εικόνα μιας χώρας που σέβεται τον συνάνθρωπο και δίνει ίσες ευκαιρίες ; Δεν νομίζω να είναι έτσι απλά θεωρητικά αυτό νομίζουμε αλλά πόσο απέχει η θεωρία από την πράξη το είδαμε μόλις . Υπήρχαν πολλές μαρτυρίες από άτομα με κινητικά προβλήματα τα οποία όσο και να θέλουν την αυτονομία τους το κράτος και η νοοτροπία μας δεν τους αφήνει . Συγκράτησα κάποιες φράσεις όπως αυτές εδώ << Η κοινωνία μου κόβει τα όνειρα >> , << Έχω αποκτήσει ανοχή γιατί αλλιώς δεν μπορείς να επιβιώσεις >> , << Δεν είναι ευγενικοί επειδή θέλουν να είναι ευγενικοί , είναι ευγενικοί επειδή τους βγαίνει μεγάλο ποσοστό οίκτου >> . Η πραγματικότητα είναι σκληρή για αυτά τα άτομα που αναγκάζονται να κλείνονται μέσα στο σπίτι τους και να μην βγαίνουν έξω , να χάνουν ευκαιρίες για εργασία και να χρειάζονται βοήθεια από τα οικεία τους άτομα ενώ έχουν την δύναμη και μπορούν να κερδίσουν την αυτονομία τους .
Θα κλείσω με μία φράση που ακούστηκε στο βίντεο << Εγώ λέω πάντα ότι η αρτιμέλεια δεν είναι προνόμοιο των πολλών , κανένας δεν έχει υπογράψει συμβόλαιο με την αρτιμέλεια >> . Αυτή η φράση εκφράζει πάρα πολλά παράπονα, από την μία στιγμή στην άλλη μπορούμε να βρεθούμε σε αυτήν την κατάσταση και να χρειάζεται να το αντιμετωπίσουμε. Το αποτέλεσμα όμως είναι να παρκάρουμε όπου βρούμε, να καταλαμβάνουμε τα πεζοδρόμια και να αδιαφορούμε για το κακό που έμμεσα προκαλούμε στους γύρο μας.

Επομένως οφείλουμε να σεβόμαστε τον άνθρωπο με αναπηρία, όχι να τον λυπόμαστε αλλά να τον σεβόμαστε και αυτόν και τις ανάγκες του . Σημασία δεν έχει να σκεφτόμαστε τον άνθρωπο που υποφέρει τα Χριστούγεννα ή μία φορά τον χρόνο, αλλά να γίνει τρόπος ζωής, και ποιος ξέρει άμα αλλάξεις εσύ μπορεί να αλλάξει και ο δίπλα σου!