Η κοινωνία αναζητά διεξόδους πριν το καζάνι που σιγοβράζει σκάσει.
Του Βασίλειου Mουντοκαλάκη,
ανεξάρτητου δημοτικού συμβούλου Βύρωνος
Ο Βύρωνας μας, ανέκαθεν, ήταν η πόλη των αγώνων, η πόλη των εργαζομένων, η γειτονιά της Αθήνας που έχει προσφέρει πολλά στη χώρα. Οι κάτοικοι του Βύρωνα, επί το πλείστον εργαζόμενοι και συνταξιούχοι, έχουν υποστεί δραματικές μειώσεις στα εισοδήματα τους, πολλοί εξ αυτών βρίσκονται στα όρια της ανέχειας. Συνέπεια των ανωτέρω είναι τα μικρά και μεσαία εισοδήματα να έχουν συνεχή ανάγκη χρηματοδότησης υποδομών και δράσεων βελτίωσης της ποιότητας ζωής τους.
Ψυχαγωγία, άθληση, φύλαξη βρεφών, δημιουργική απασχόληση παιδιών και ηλικιωμένων, προγράμματα για ΑΜΕΑ και ευπαθείς ομάδες δεν είναι πολυτέλεια για τις γειτονιές της εργασίας του Βύρωνα.
Είναι τοις πάσι γνωστό ότι τα διαθέσιμα εισοδήματα των πολιτών δεν επαρκούν για χρηματοδότηση περαιτέρω αναγκών πέραν των βασικών.
Η ανεργία, ειδικά στην νεολαία, καλπάζει και αγγίζει νούμερα που παραπέμπουν σε κοινωνική κρίση. Τα παιδιά μας, μη έχοντας διέξοδο εκτόνωσης της ενεργητικότητας τους, καταφεύγουν σε πλατείες, ή παρασύρονται σε δραστηριότητες που δεν τους προσφέρουν απολύτως τίποτα. Αυτό το εκρηκτικό μείγμα παράγει εγκληματικότητα και κοινωνική απομόνωση. Μεγαλώνουμε γενιές νέων που θα μας αποζημιώσουν αύριο για την αδιαφορία μας. Ταυτόχρονα δείχνουμε αδιαφορία και ασέβεια προς τους απόμαχους της ζωής, που μόχθησαν επί δεκαετίες για να κτιστεί αυτή η χώρα.
Ο κορωνοϊός, μπορεί προσωρινά να έχει αναστείλει πολλές δραστηριότητες, όμως δεν εμποδίζει τον προγραμματισμό τους για το νέο έτος. Επί πλέον, τα προγράμματα ΕΣΠΑ δίνουν δυνατότητες ευέλικτης χρηματοδότησης με μικρή η μηδενική επιβάρυνση του Δήμου.
Ως ανεξάρτητος δημοτικός σύμβουλος Βύρωνα, έχω διαπιστώσει ότι οι προσωπικές παρεμβάσεις και παραινέσεις δεν αρκούν. Χρειάζονται συλλογικές πιέσεις, υπάρχουν πολλά περιθώρια για δράσεις. Η κοινωνία αναζητά διεξόδους πριν το καζάνι που σιγοβράζει σκάσει και οδηγηθούμε σε ακραίες καταστάσεις. Μόνο ο Δήμος μπορεί να δώσει λύσεις και να προλάβει την κοινωνική περιθωριοποίηση. Δεν μπορεί ο πολίτης, ο εργαζόμενος, ο συνταξιούχος να ζουν άλλο φτωχοί και κλειδωμένοι στο σπίτι. Δεν είναι πολυτέλεια, είναι βασική κοινωνική ανάγκη.
