Γράφει ο Σπύρος Τζόκας, Πανεπιστημιακός – Συγγραφέας
Με αφορμή την αντιπαράθεση της Δημοτικής αρχής και του Μικρασιατικού συλλόγου αναφορικά με την έξωση του δευτέρου από το χώρο που του είχε παραχωρηθεί στο γυμναστήριο της Near East θα ανταπεξέλθω τους βαρείς χαρακτηρισμούς της ανακοίνωσης της Δημοτικής αρχής ( παραταξιακά και κομματικά συμφέροντα, επαίτης ελεημοσύνης, συκοφάντες και άλλα) που χαρακτηρίζει την ανακοίνωση του Συλλόγου και θα περιοριστώ στην κατάθεση της άποψης μου. Αυτό θα το κάνω με νηφαλιότητα με το δικαίωμα του απλού μέλους του μικρασιατικού συλλόγου και τίποτα παραπάνω, χωρίς «κομματικό ή παραταξιακό συμφέρον» και ελπίζω σε ευήκοα όντα και ανυστερόβουλους αναγνώστες αυτών.
Πριν αναφερθώ στα επίμαχα ξεκαθαρίζω ότι δεν συμμερίζομαι διόλου εκείνους που διαχειρίζονται την χιλιοπαιγμένη πρακτική που εκπορεύεται από την ανάδειξη της αντίθεσης και όχι την υπεράσπιση της θέσης. Σε απλά ελληνικά εκείνους που στοχεύουν όχι στην υπεροχή της άποψης τους, αλλά στην αποδόμηση ή ακόμα και στον ευτελισμό αυτών που διαφωνούν. Ενίοτε αυτό επιχειρείται και με προσωπικές επιθέσεις οι οποίες μπορεί να ευχαριστούν κάποιο ακροατήριο τους, αλλά ζημιώνουν και συσκοτίζουν τον δημόσιο διάλογο και την προαγωγή της όποιας αλήθειας.
Με την αποδοχή και τη δέσμευση αυτή προχωρώ στην απαρίθμηση των παρακάτω επίμαχων θεμάτων χωρίς να διεκδικώ δάφνες αριστείας ή το αλάθητο.
Επίμαχο πρώτο: Είναι υπερβολικός ο όρος «ξεριζωμός» που χρησιμοποιείται για την έξωση του μικρασιατικού συλλόγου; Αν και έχει έντονες συναισθηματικές αποχρώσεις – και είναι φυσικό – δεν απηχεί σε κάτι μεταφυσικό. Ο χώρος του «ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΠΡΟΤΥΠΟΥ ΠΑΙΔΙΚΟΥ ΓΥΜΝΑΣΤΗΡΙΟΥ ΝΗΑΡ ΗΣΤ» χρηματοδοτήθηκε από Near East Foundation ( NEF), που ιδρύθηκε στη Νέα Υόρκη το 1915 ως «Περίθαλψη Εγγύς Ανατολής» (Near East Relief) και λειτουργεί μέχρι σήμερα. Δραστηριοποιήθηκε και στην Ελλάδα, με στόχο την παροχή κάθε είδους βοήθειας στους Μικρασιάτες πρόσφυγες. Εξάλλου και το πλήρες όνομα του αθλητικού σωματείου είναι «ΝΗΑΡ ΗΣΤ ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΙΚΟΣ». Επομένως ο χώρος είναι συνδεδεμένος με τους πρόσφυγες και έχει βιωματικές αποχρώσεις.
Επίμαχο δεύτερο: Πραγματικά ο Μικρασιατικός σύλλογος είναι ένας από τους πλέον μαζικούς συλλόγους με 500 ή και παραπάνω μέλη και θα μπορούσε να ανταποκριθεί στο κόστος ενός ενοικίου. Είναι αλήθεια. Είναι αυτό όμως το θέμα που αρνείται να απομακρυνθεί από το χώρο; Κατά την ταπεινή μου γνώμη όχι. Θεωρώ ότι είναι οι συμβολισμοί που παρέχει αυτός ο χώρος στους μικρασιάτες πρόσφυγες. Δεν είναι το ίδιο με ένα πρώην μαγαζί ή κάτι τέτοιο σε κεντρικό ή όχι δρόμο.
Επίμαχο τρίτο: Όταν η όποια διαμαρτυρία αποδομείται και ευτελίζεται σε κακομοιριά και κλάψα τότε και ο διάλογος υποβιβάζεται εσκεμμένα. Θυμίζω ένα ιστορικό γεγονός και αναζητήστε τις αναλογίες: Το 1925, όταν η Επιτροπή Αποκατάστασης των Προσφύγων (ΕΑΠ) αντικαθιστώντας το ταμείο περίθαλψης προσφύγων (Τ.Π.Π) απόκτησε την κυριότητα του Ταμείου ανάγκασε τους πρόσφυγες να καταβάλουν υποχρεωτικά ενοίκιο ή να αγοράσουν τα οικήματα στα οποία διέμεναν, με τη λογική της ανταποδοτικότητας. Η απόφαση συνάντησε την οργισμένη αντίδραση του προσφυγικού κόσμου. Τότε η εχθρική προς τους μικρασιάτες πρόσφυγες «Βραδυνή» έγραφε για κλαψιάρηδες πρόσφυγες που τα θέλουν όλα δωρεάν. Για την ιστορία οι έντονες διαμαρτυρίες των Καισαριανιωτών απέτρεψαν αυτή την εξέλιξη.
Επίμαχο τέταρτο: Είναι ο μικρασιατικός σύλλογος ένας ακόμα εξωραϊστικός σύλλογος ή κάτι παραπάνω; Ο αείμνηστος Σαράντης Μολυνδρής ιδρυτής του μικρασιατικού συλλόγου έλεγε: «Ο μικρασιατικός σύλλογος πρέπει να είναι αυτοκόλλητος – σιαμαίος με την εκάστοτε Δημαρχία. Είναι το φυσιογνωμικό στοιχείο της Πόλης και ο Δήμαρχος έχει υποχρέωση να αναδεικνύει και να προστατεύει την ταυτότητα της Πόλης.» Είναι μια άποψη που συμμερίζομαι. Καλό θα ήταν να γνωρίζουμε αν τη συμμερίζεται και η δημοτική αρχή για να έχουμε και βάση διαλόγου.
Επίμαχο πέμπτο: Είναι ενεργός σύλλογος ή κάποιος σύλλογος σφραγίδα που εξυπηρετεί κάποιες κομματικές σκοπιμότητες και κάνει αντιπολίτευση στο Δήμο; Η πολιτιστική του δράση, οι δραστηριότητες του, οι διδασκαλίες χορού, μουσικής, θεάτρου, η συγκρότηση αντίστοιχων ομάδων και τέλος ο αριθμός των μελών απαντούν στο πρώτο ερώτημα. Αναφορικά με το δεύτερο στις δυο εκδηλώσεις που παρακολούθησα – κεσκέκι, κλήδωνας – διαπίστωσα προβολή του Δήμου και όχι αντιπολίτευση.
Επίμαχο έκτο: Είναι ιδιαίτερα ευχάριστο το γεγονός ότι ο Δήμαρχος μας ενημερώνει ότι , αποτελεί πάγια δέσμευση του για τη δημιουργία του Σπιτιού του Μικρασιάτη, με αγορά ενός χώρου που εκτός των άλλων (λαογραφικό μουσείο, χώρος εκδηλώσεων), εκτός της συμβολής στην διατήρηση της ιστορικής μνήμης, θα στεγάσει και τους Μικρασιατικούς Συλλόγους της πόλης. Μακάρι το όραμα και των προηγούμενων Δημάρχων να υλοποιηθεί το συντομώτερο. Θα το χειροκροτήσουμε και θα βοηθήσουμε. Μέχρι τότε όμως θα πρέπει να παραμείνουν οι Μικρασιάτες στο χώρο με τους τόσους συμβολισμούς.
Επίμαχο έβδομο: Μα θα πει κάποιος: το πενταμελές Δ.Σ του γυμναστηρίου (ΝΠΔΔ) αποφάσισε την έξωση του συλλόγου, μειοψηφούντος του Δημάρχου, που είναι ex officio Πρόεδρος από το καταστατικό του Near East Foundation ( NEF). Σεβαστή η απόφαση, αλλά υπερέχει κατά την ταπεινή μου γνώμη η απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου της πόλης. Προσωπικά χρημάτισα ως Πρόεδρος 6 χρόνια και ως αναπληρωτής Πρόεδρος 10 στο Γυμναστήριο και γνωρίζω καλά τη λειτουργία και συμπεριφορά αυτού του Δ.Σ. Αν ο Δήμαρχος βρίσκεται σε δυσαρμονία καταφεύγει στο Δημοτικό Συμβούλιο που εκπροσωπεί το λαό της Πόλης. Σε τέτοια θέση βρέθηκα όταν τα διορισμένα μέλη του Δ. Σ από την τότε κυβέρνηση είχαν λάβει απόφαση να πληρώνουν τα αθλητικά σωματεία της Καισαριανής που χρησιμοποιούν το γήπεδο. Αντέδρασα, έφερα το θέμα στο Δημοτικό Συμβούλιο και έληξε. Το πήραν πίσω.
Επίμαχο όγδοο: Η επίκληση της πανδημίας από το Δ.Σ του γυμναστηρίου δεν αντέχει σε καμιά λογική. Θυμίζει τη ρήση: «βρήκαμε παπά να θάψουμε καμπόσους». Το λέω αυτό γιατί ο Μικρασιατικός Σύλλογος σχεδόν δεν χρησιμοποιεί το χώρο από την αρχή της πανδημίας, αλλά και όταν τον χρησιμοποιούσε το έκανε κάθε Τετάρτη 5-8 το απόγευμα. Όλες τις υπόλοιπες ώρες και μέρες ήταν στη διάθεση του γυμναστηρίου.
Με αυτές τις σκέψεις θεωρώ ότι συμβάλλω θετικά στον διάλογο και ελπίζω ότι θα αντιμετωπιστούν με σύνεση και ψυχραιμία και όχι με «κυνήγι μαγισσών», προσωπικές επιθέσεις, συκοφαντίες, ύβρεις, κάδρα και λοιπά. Όχι ότι με πτοούν αυτά να διατυπώνω την άποψη μου όποτε κρίνω, αλλά επειδή υποδηλώνουν σύμφωνα και με τον Max Weber φοβία και ανασφάλεια και αποπροσανατολίζουν από την ουσία των θεμάτων. Και στην τελική που λένε και οι νεότεροι ο ευτελισμός της αντίθετης άποψης δεν σημαίνει επιβράβευση της δικής σου. Ας επιδειχθεί λοιπόν γενναιοψυχία να αρθεί η απόφαση του Δ.Σ του Γυμναστηρίου και ας λήξει το θέμα. Εξάλλου αυτή την εποχή έχουμε τόσα προβλήματα. Δεν χρειάζεται να δημιουργούμε και άλλα.
