Ο Πέτρος Αγαζάνης γεννήθηκε στο Ηράκλειο Κρήτης, λίγο μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή. Εκεί κατέφυγε η έγκυος μητέρα του με τα άλλα 2 της παιδιά. Ο πατέρας χάθηκε μέσα στην αναταραχή, αλλά μέσω όμως των αναζητήσεων του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού η οικογένεια ενώθηκε μετά από 8 μήνες και κατέληξαν στη Νέα Φιλαδέλφεια, όπου ζούσαν με μεγάλες δυσκολίες όπως όλοι οι μικρασιάτες.
Οι γονείς του πέθαναν από ασιτία την περίοδο της κατοχής.
Γνώρισε και παντρεύτηκε την Αναστασία (Ηώ) το γένος Σαρρή, μικρασιάτισα κι εκείνη, που ζούσε με τους δικούς της στην Καισαριανή. Απέκτησαν δύο παιδιά το Σταύρο και την Μαλβίνα.
Οι επιδεξιότητά του στα χέρια και οι ικανότητές του, τον οδήγησαν να ασχοληθεί με την χαρακτική και τη ζωγραφική. Για 30 και πλέον χρόνια είχε δικό του μαγαζί στο κέντρο της Αθήνας, αναπτύσσοντας τον τομέα δραστηριοτήτων του σε μεταλλικά εξαρτήματα αγκράφες για ζώνες, στόμια για τσάντες και ενδεικτικές πινακίδες σε γραφεία και ξενοδοχεία.
Αυτό όμως που του έδινε μεγάλη χαρά ήταν η ενασχόλησή του με τη ζωγραφική. Δούλευε λαδομπογιά και τα πρώτα χρόνια έφτιαχνε μόνος του τα τελάρα με το μουσαμά. Τα έργα του, τα δούλευε τον ελεύθερο χρόνο χωρίς ποτέ να ενδιαφερθεί να τα αξιοποιήσει οικονομικά. Οι πίνακες που βρίσκονται στην κατοχή των κληρονόμων του ξεπερνούν τους 150.
Είναι χαρακτηριστικά τα στάδια που ακολούθησε ακουσίως στην ζωγραφική του πορεία. Ξεκίνησε με σκούρα έργα, αντιγραφές μεγάλων ρώσων ζωγράφων, πέρασε σε πιο ζωντανά χρώματα αποτυπώνοντας στιγμές και εικόνες τοπίων και ατόμων από την καθημερινότητα και τα τελευταία του χρόνια άρχισε να παράγει έργα θολών και αφηρημένων εικόνων.
Η αδυναμία των οικονομικών πόρων και το ότι δεν ακολούθησε συγκεκριμένη ζωγραφική τεχνοτροπία, στέρησαν ίσως ένα μεγάλο αυτοδίδακτο ταλέντο από μεγάλες εικαστικές επιτυχίες.
Ευτύχησε να δει τα παιδιά του να προοδεύουν και να χαρεί τα εγγόνια του.
Έφυγε από τη ζωή το 2005 σε ηλικία 83 ετών.
