Γράφει ο Βυρωνιώτης Ανδρέας Λεκατσάς
Έχω ζήσει την πόλη μας. Την έχω περπατήσει. Έχω αγαπήσει τα κλειστά της δρομάκια, τις μικρές της γειτονιές. Έχω ζήσει τα πάρκα και τις πλατείες του Βύρωνα σε άλλες εποχές, γεμάτα παιδιά, ζευγαράκια, ηλικιωμένους. Έχω παίξει μπάλα στις αλάνες της. Έχω ζήσει τις ωραίες εποχές που εξέλειπε το άγχος και η πίεση της καθημερινότητας. Εποχές που όλοι απολάμβαναν τη ζωή.
Κάποτε, θυμάμαι, πριν μας πνίξουν τα σκουπίδια, μπορούσαμε ακόμα να διακρίνουμε και μυρωδιές. Τα ανθισμένα λουλούδια από τους ποτισμένους κήπους, το φρεσκομαγειρεμένο φαγητό από την κατσαρόλα της γειτόνισσας.
Ναι, αυτός ήταν ο Βύρωνας, μια γειτονιά με ζεστούς ανθρώπους. Μια γειτονιά με ανοικτή αγκαλιά, όπου ήρθαν και ζυμώθηκαν με τους φιλόξενους Μικρασιάτες πρόσφυγες διάφορες κουλτούρες και ιδεολογίες, χωρίς να προκαλέσουν αντιπαλότητες.
Άνθρωποι από όλες τις μεριές της Ελλάδας μας, συνέθεσαν το ψηφιδωτό αυτής της γωνίας της Αθήνας. Ένα ψηφιδωτό που σιγά σιγά, με δεσμούς, φιλίες , κουμπαριές, ομογενοποιήθηκε. Δεν ξεχωρίζει πια. Απέκτησε δικιά του ταυτότητα, βυρωνιώτικη.
Εδώ, σε αυτόν τον τόπο, ήρθε και έδεσε η μικρασιατική παράδοση με την ευρυτανική περηφάνεια, το τίμιο μεροκάματο του εργάτη με την ευρηματικότητα του επιχειρηματία. Εδώ, στον Βύρωνα συναντήθηκαν οι αγώνες της Αριστεράς και της Εθνικής Αντίστασης με τον σοσιαλισμό της δεκαετίας του 80 και την ελπίδα για μια νέα Ελλάδα της εικοσαετίας 1990-2010. Ο Βύρωνας ανήκει σε όλους μας, στους Κρητικούς, στους Καρδιτσιώτες, στους Αγρινιώτες, στους Επτανήσιους. Έχουμε γίνει ένα, μοιραζόμαστε τα ίδια προβλήματα.
Επειδή εν έτει 2020, σήμερα, διανύουμε μια περίοδο, όπως όλοι καταμαρτυρούν, ακόμα και οι κρατούντες, όχι την καλύτερη δυνατή για την πόλη μας, είναι επιτακτική η ανάγκη να πάρουμε αποφάσεις για το μέλλον, για μια σταθερή πρόταση εξουσίας, για μια νέα «Αλλαγή».
Πριν στραφούμε στην επιλογή ατόμων και την άθροιση ψήφων, οφείλουμε πάνω απ’ όλα στους εαυτούς μας να αναρωτηθούμε ποια πόλη θέλουμε τελικά. Θέλουμε τον Βύρωνα της ανάπτυξης, της δημιουργίας, ή τον Βύρωνα της διαχείρισης, της εσωστρέφειας και της απομόνωσης από τον ευρύτερο κρατικό σχεδιασμό; Θέλουμε να είμαστε συμμέτοχοι στην Ελλάδα του 21ου αιώνα ή να παραμείνουμε μια σκοτεινή κουκίδα στον χάρτη της Αθήνας; Έχει χάσει ήδη χρόνια πολλά η πόλη μας, μόλις και την προλαβαίνουμε πριν βυθιστεί σε μόνιμο τέλμα.
Επαγρύπνηση τώρα, με λαϊκή συμμετοχή, η νέα «Αλλαγή» είναι μπροστά μας, χρειάζεται ευρύτερη συναίνεση για την ανάπτυξη.
Η δημοκρατία επιβάλλει συναινέσεις, επιβάλλει υπερβάσεις. Στον φιλόξενο Βύρωνα μας, υπάρχουν περιθώρια για τέτοιες.
