Οι δρόμοι που αγαπήσαμε – Μέρος Γ ⃰ : Άρθρο της Σοφίας Τριανταφυλλοπούλου
Η οδός Σμύρνης το 1981, στο σημείο που διασταυρώνεται με την κεντρική λεωφόρο της Καισαριανής. Στην άνοδο, στη γωνία δεξιά, το γαλακτοπωλείο του Σούσουλα και στην ίδια πλευρά απέναντι το καφενείo του Καραμιχάλη. Στο βάθος υπήρχε ο κινηματογράφος ΝΑΝΑ (μετέπειτα Θέατρο Καισαριανής) που στην ταράτσα του στεγαζόταν το 4ο Δημοτικό Σχολείο. Από την πλευρά της καθόδου, δεξιά υπήρχε το φαρμακείο της Ερασμίας. Στο σημείο που μόλις διακρίνεται μια μπλε τέντα, το περίπτερο του Γάκη. Περίπτερο υπήρχε και ακριβώς απέναντι, έξω από το γαλακτοπωλείο. Αυτά που δεν φαίνονται στη φωτογραφία είναι το ΠΙΚΠΑ στην κάθοδο δεξιά, το ψιλικατζίδικο του Μπαλαμπάνη και το μπακάλικο του Πασιάδη.
Γράφει η Σοφία Τριανταφυλλοπούλου
sofiarose1900@gmail.com
Association of European Journalists
Μια φορά κι έναν καιρό, τα παιδιά έπαιζαν στους χωματένιους δρόμους της Καισαριανής κι όταν έβλεπαν απο μακριά να έρχεται αυτοκίνητο, έκαναν στην άκρη να περάσει και μετά συνέχιζαν το παιχνίδι τους. Η ζωή κυλούσε ανθρώπινα. Ο πλανόδιος μανάβης περνούσε κάθε πρωί από τις γειτονιές με το φορτωμένο γαϊδουράκι του διαλαλώντας την πραμάτεια του. Τα καλοκαιρινά απογεύματα μικροί μεγάλοι περίμεναν την καταβρεχτήρα του δήμου να δροσίσει τον δρόμο. Τον χειμώνα, τα ποδόμακτρα με τα περίτεχνα σχέδια τους ήταν απαραίτητα στην εξώπορτα κάθε σπιτιού για να καθαρίζουν τα λασπωμένα παπούτσια τους από τις βροχή. Η γειτονιά ήταν μια μεγάλη οικογένεια και το πεζοδρόμιο ήταν το σημείο συνάντησης, όπου έβγαζαν τα καρεκλάκια τους και άρχιζαν τις μπιμπίλες και τα κουσκουσέλια τους. Κάθε βελονιά στο εργόχειρο κι ένα κουσκουσέλι για τον τάδε ή τη δείνα, μέχρι να νυχτώσει και να μαζευτούν όλοι στα σπίτια τους. Άραγε ήταν καλύτερα τότε ή σήμερα που τα κουτσομπολιά γίνονται μέσα από το διαδίκτυο και μπορείς τη μία στιγμή να βρίσεις και να διαβάλλεις όποιον τραβάει η όρεξή σου και την επόμενη μέρα που θα τον δεις στο δρόμο, να τον χαιρετίσεις σαν να μην τρέχει τίποτα;
Η χιονισμένη λεωφόρος Βασ. Κων/νου (σημερινή Εθν. Αντιστάσεως), με τις πανύψηλες λεύκες στη νησίδα, κάποιο χειμώνα της δεκαετίας του 1980. Από τις τετρακατοικίες που βλέπουμε στη φωτογραφία λίγες έχουν απομείνει.
Σαράντα (40) χρόνια περίπου έχουν περάσει από τότε που έγινε η λήψη της φωτογραφίας και δείχνει τη μεγάλη αλάνα όπου σήμερα βρίσκεται το πάρκο Αλεξάνδρου. Αριστερά οι εργατικές πολυκατοικίες και δεξιά οι τετρακατοικίες με τα κεραμίδια. Το σπίτι που διακρίνεται στο κέντρο, στο βάθος, είναι το πρώτο μιας σειράς τριών διώροφων και μονοκατοικιών, εκ των οποίων γκρεμίστηκαν οι δύο και στη θέση τους φτιάχτηκαν το γηπεδάκια ποδοσφαίρου και μπάσκετ. Στον σεισμό του ’81 η αλάνα είχε γεμίσει αυτοκίνητα που μέσα έμενε κόσμος για μερικές μέρες.
⃰ (το Α’ μέρος δημοσιεύτηκε στο φύλλο του Σεπτεμβρίου 2024 και το Β’ τον Μάρτιο του 2025)
