Απόγευμα 25ης Ιουνίου 1978.
Τελικός του παγκοσμίου κυπέλου της Αργεντινής. Η Αργεντινή αντιμετωπίζει την Ολλανδία. Θα τον βλέπαμε στο σπίτι της Ζώγιας. Ο Πάνος, ο Νίκος, ο Μπάμπης Δρίζος, εγώ και δεν θυμάμαι ποιός άλλος.
Η Καισαριανή της μεταπολίτευσης κάνει ησυχία, αυτό το ζεστό καλοκαιρινό απόγευμα.
Είμαι με την Αργεντινή.
Ο Μπάμπης με πειράζει: είναι δυνατόν να είσαι μ’ αυτούς τους κανίβαλλους; τη χούντα; μου λέει.
Υπερασπίζομαι την επιλογή μου όπως μπορώ: Η χώρα του τάγκο, του Τσε δεν γίνεται να είναι κανίβαλλοι απαντώ, άλλωστε το κόμμα λέει ότι η χούντα δεν είναι ‘ακριβώς’ χούντα, αλλά μιά ενδιάμεση κατάσταση στο προτσές του εκδημοκρατισμού της εξωτικής χώρας.
Μα τους πετάνε από τα αεροπλάνα, μου λέει.
Μπαίνουνε και οι άλλοι στη συζήτηση.
Ο Μπάμπης κατόπιν, μιλά για τους Οράνιε.
Αυτή δεν είναι ομάδα αγόρι μου, είναι ορχήστρα, αυτοί δεν παίζουν μπάλα, χορεύουν… λέει. Η Ολλανδία, συνεχίζει να με πειράζει, είναι ο πολιτισμός! Κρόυφ, Ρέζεμπρινγκ…κλασική μουσική!
(Φυσικά, με ή χωρίς Βιντέλα, δεν με ένοιαζε, κερδίσαμε 3-1).
Ο Μπάμπης είναι 25 χρονών, εγώ 16. Έχει μόλις έρθει από την Σοβιετική Ένωση.
Τον γνωρίζω.
Μου είναι γνώριμη αυτή η Φελινική φιγούρα, αλλά είναι η πρώτη φορά που μιλάμε. Η συζήτηση της πρώτης ουσιαστικής γνωριμίας, στον τελικό εκείνο.
Η μεταπολίτευση εμπεδώνεται, η Ζώγια περνάει συνέχεια μπροστά από την τηλεόραση, η ζωή είναι μπροστά…
Από τότε συναντηθήκαμε, μιλήσαμε πολλές φορές.
Διηγήσεις απ’ την κομματική ζωή, αστεία -ο Μπάμπης εἰχε πηγαίο και δηκτικό χιούμορ- αναλύσεις, γαλλική κρεμμυδόσουπα από τη Μαργαρίτα που την έμαθε στο Παρίσι.
Η Ελλάδα αλλάζει, η Καισαριανή χτίζεται.
Σκέφτομαι τόσα χρόνια μετά, τις ήττες, τις διαψεύσεις, τις ματαιώσεις που έχουμε υποστεί και κάνω υποθέσεις για το πότε χάθηκε η …μπάλα.
Έχουν περάσει 40 χρόνια.
Απομακρυνθήκαμε, αλλά παρέμεινε η αμοιβαία ελπίζω, εκτίμηση.
Για τον Μπάμπη όμως, έκλεισε ο κύκλος.
Όταν έμαθα για την αρρώστια του, ευχήθηκα η δοκιμασία του, να μην κρατήσει πολύ.
Ξέρω πως η καταρραμένη αρρώστια ξεριζώνει την προσωπικότητα.
Φοβάμαι κατά βάθος, ότι ο πιό φωτεινός νους, ο πλέον δυνατός και υπομονετικός χαρακτήρας γίνεται όμηρος της σάρκας που καταρρέει.
Πέρα από κάποια συνεργασία σε πολιτιστικά θέματα που μας έφεραν πάλι κοντά, δεν μου δόθηκε η ευκαιρία να μιλήσω ουσιαστικά πάλι μαζί του, τον απορρόφησε η έσχατη και μέχρις εσχάτων μάχη με την αρρώστια.
Πρόλαβα όμως να του μιλήσω αρκετή ώρα, για τελευταία φορά. Το ραντεβού το έκλεισε ο Νίκος -πως να διαχειρισθείς τον χρόνο που σου απομένει;
Ήταν χρέος μου να του του πω τουλάχιστον πως τον έβλεπα, τι πίστευα γι αυτόν.
Πως η ζωή κάποιου, δικαιώνει τις ζωές άλλων ανθρώπων.
Τι ήταν ο Μπάμπης αλήθεια;
Η απάντηση είναι εύκολη: ο άλλος δρόμος. Η εναλλακτική, μέσω της διαφορετικότητας.
Στα δικά μου μάτια: ότι μπορεί κανείς να γίνει κάτι άλλο, να πάει σε άλλη κατεύθυνση όταν ο συρμός πάει αλλού.
Στο μικρό μας χωριό, την Καισαριανή, με τα δικά του ήθη, στην οικογένεια και στο κόμμα που σου επιβάλλουν πως θα ζήσεις και πως θα σκέφτεσαι, σε ότι εμφανιζόταν περιοριστικό και καταπιεστικό για έναν έφηβο στην μακρυνή δεκαετία του ‘70, ο Μπάμπης ήταν μιά διαφυγή.
Η Σοβιετία που μιλά αγγλικά, ο άνθρωπος που δεν μπορεί, αλλά ‘παίζει’ ποδόσφαιρο, ο άνθρωπος ο οποίος έφερε τον Σοστακόβιτς στην Καισαριανή τη πόλη που ποτέ δεν τον ισοπέδωσε και αυτός ποτέ δεν την άφησε – έτσι δεν είναι οι μεγάλες αγάπες;
Ο Ταρκόφσκι, ο Φελίνι, ο Αγγελόπουλος. Η όπερα και η κλασική μουσική που λάτρευε!
Ήταν η ζωντανή απόδειξη ότι στο χώμα αυτό μπορούν και φυτρώνουν κι άλλα λουλούδια.
Ίσως ο ίδιος να μην ήταν έτσι, στην δική του προσωπική ζωή.
Αυτή όμως ήταν η εικόνα του και η προσφορά του στους άλλους.
Γιατί τελικά, αυτό ήταν ο Μπάμπης: μιά ανοίκια-οικία φιγούρα, μιά άλλη μελωδία, μιά δύσκολη, ανοίκια στ’ αυτιά μουσική.
Αυτό ήταν ο Μπάμπης: Μιά άρια της Κάλας ανάμεσα στα σκυλάδικα.
Χρήστος Βοσκόπουλος
https://www.youtube.com/watch?v=1iwGIBewHPM&t=0s Norma, Act I, Scene 4: “Casta diva… Fine al rito” (Norma, Coro)
