Την προηγούμενη εβδομάδα στην τακτική συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου, εμείς όπως και οι άλλες παρατάξεις, κληθήκαμε όπως κάθε χρόνο να σχολιάσουμε και να ψηφίσουμε τον Προϋπολογισμό και το Τεχνικό Πρόγραμμα του Δήμου για το 2018 που κατέθεσε η Λαϊκή Συσπείρωση. Έναν Προϋπολογισμό απόλυτα ισοσκελισμένο, έναν Προϋπολογισμό καθαρά μνημονιακό, έναν Προϋπολογισμό που ναι μεν μειώνει τα χρέη του δήμου και αντικατοπτρίζει ένα συστηματικό νοικοκύρεμα στα οικονομικά του , από την άλλη όμως ως προς το περιεχόμενο του δεν έχει κανέναν ουσιαστικό κοινωνικό και αναπτυξιακό προσανατολισμό και άρα δεν εμπεριέχει καμιά δυνατότητα βελτίωσης της ζωής στην πόλη μας.
Φυσικά δεν μπορεί κανείς να μην παραδεχτεί πως ένας ισοσκελισμένος Προϋπολογισμός, όπως αυτός, είναι αναγκαστικό συνεπαγόμενο της κρίσης και αυτό είναι μια παραδοχή που δεν θα μπορούσε κανένας να αρνηθεί και να παραβλέψει. Η πόλη μας στερείται την δυνατότητα ανάπτυξης της εξαιτίας αφενός της κρίσης και των καταναγκασμών που απορρέουν από αυτήν και οι οποίοι εδραιώνουν μια απόλυτα διαχειριστική λογική μιας προκαθορισμένης πολιτικής και αφετέρου γιατί ο Δήμος δεν αυξάνει επαρκώς τα έσοδα του προκειμένου έστω μέσα από ίδια παραγωγική δραστηριότητα του να μπορέσει να εξασφαλίσει τους πόρους που χρειάζονται για να διαρραγεί το ασφυκτικό αυτό πλαίσιο και να διατηρηθεί η ικανότητα της διοικητικής αρχής να προσφέρει και να βελτιώσει την ζωή του λαού της Καισαριανής, να παράγει με άλλα λόγια η ίδια πολιτική.
Παρά όλα αυτά και ως προς τις εκάστοτε διακηρύξεις που με περίσσια μαχητικότητα εκφράζει η Δημοτική αρχή, είναι απαραίτητο να σταθούμε κριτικά απέναντι στο εν μέρει φαινομενικό αδιέξοδο όπως αυτό παρουσιάζεται από την Δημοτική Αρχή. Κρίση ενός συστήματος, με απλά λόγια είναι η εμφάνιση σοβαρών δυσλειτουργιών που θέτουν σε κίνδυνο την αναπαραγωγή του και το μέλλον του. Η κρίση του οποιουδήποτε συστήματος δεν είναι ποτέ ένα απόλυτα συγκυριακό γεγονός αντιθέτως, τα όποια εξωτερικά γεγονότα δεν θα μπορούσαν να προκαλέσουν την απορρύθμιση του από μόνα τους, αν στο εσωτερικό του δεν προυπήρχαν οι αντιφάσεις που λειτουργούν ως προϋποθέσεις και υποδοχείς της κρίσης. Ένας προϋπολογισμός όπως αυτός που κατατέθηκε από την Λαική Συσπείρωση φέρει ακρίβως αυτά τα χαρακτηριστικά. Αν η κρίση όμως οφείλεται σε εγγενείς αντιφάσεις του συστήματος, η ποιότητα, η έκταση και το πλαίσιο της αντιμετώπισης της καθορίζονται από την διαχείρηση της. Το πλαίσιο διαχείρησής της, λοιπόν με την σειρά του, αποτελεί πάντα έκφραση του συσχετισμού των κοινωνικών δυνάμεων και άρα οι όποιες λύσεις και διαχειριστικές πρακτικές έχουν πάντα ένα κοινωνικό και ιδεολογικό πρόσημο και ουδέποτε μπορούν μονοσήμαντα να καθορίζονται από οικονομικούς και ανεπηρέαστους από αξίες καταναγκασμούς και εν τέλει να ανάγονται σε αυτούς.
Εμείς τονίζοντας τον αμιγώς μνημονιακό, στατικό και περιοριστικό προσανατολισμό του Προϋπολογισμού όπως και του Τεχνικού προγράμματος αποφασίσαμε να τα καταψηφίσουμε και να αναδείξουμε τόσο το λογικό κενό που χαρακτηρίζει τον ίδιο τον Προϋπολογισμό όσο και την πολιτική αιτιολόγηση υπό την οποία κατατέθηκε. Πολύ σημαντική ήταν, είναι και θα είναι για μας η ικανότητα δημιουργίας παραγωγικών εσόδων για τον Δήμο καθώς αποτελεί ουσιαστικά την μόνη εγγύηση και ευκαιρία για άσκηση ενεργητικής και όχι απλώς διαχειριστικής πολιτικής, με κοινωνικό και αναπτυξιακό περιεχόμενο. Αν παραδεχτούμε το αδιέξοδο ως τέτοιο, αν αποδεχτούμε τον κυνισμό των μέτρων και της κρίσης ενώ την ίδια στιγμή θυματοποιούμε τους εαυτούς μας , τότε η ηθική εναντίωση γίνεται ανήθικη και η όποια προσπάθεια αντίστασης και αλλαγής των υπαρχουσών συνθηκών μέσω της άσκησης ενεργούς πολιτικής καθίσταται περιττή.
